Rany, otarcia, opuchnięte i bolesne miejsca ciała – wszystko mówi „dotknij mnie”. Naszym naturalnym odruchem, kiedy się uderzymy, jest przyłożenie tam dłoni. Więc dlaczego tak wiele miejsc na naszym ciele traktujemy jak wroga? Trzymamy pod kluczem o głodzie i bez wody? Dlaczego opuszczamy nasze tarczyce, żylaki i blizny? Dlaczego nie głaszczemy nabrzmiałych piersi przed okresem, skręconych kostek, kolan po kontuzji czy opuchniętych łokci? Dlaczego odwracamy oczy od tego, co potrzebuje naszego wsparcia?
Tyle razy po masażu słyszałam: „nikt mi nie masował tarczycy/żuchwy/świeżo zrośniętej rany/guza/węzłów chłonnych/brzucha” i tak dalej.
Chore miejsca w ciele potrzebują czułości i uwagi. Dotknięte, szybciej wracają do zdrowia, ale przede wszystkim są chciane. Najbardziej zaniedbana roślina, kiedy otrzyma odrobinę troski, odżyje.
Dotykam. Tych miejsc, które bolą mnie najbardziej w sobie, choć to trudne, kiedy szósty dzień ma się migrenę. Dotykam, tych miejsc w człowieku, który przychodzi do mnie na masaż. I doświadczam zawsze tego samego zdziwienia „jak to, myślałam/myślałem, że tego nie można masować, ale czuję się lepiej!”
Można. A nawet trzeba. Tak robię ja, do tego zachęcam. Ból też potrzebuje dotyku. Chyba zwłaszcza on…
