Był sobie chłopiec…

Miał trzynaście lat i razem ze swoją starszą siostrą przeżywał właśnie rozwód rodziców. Jego mama regularnie przychodziła do mnie na sesje Lomi Lomi Nui, więc historia nie była mi obca. Kiedy poprosiła mnie o masaż dla syna, zgodziłam się, ale tylko pod warunkiem, że on sam by tego chciał. No chciał i to bardzo, bo jak się okazało to on pierwszy znalazł Lomi dla swojej mamy!
Był podekscytowany i miał mnóstwo pytań. A co będzie czuł, a czy to boli, a czy będę słyszała jego  myśli, a czy zacznie się potem lepiej uczyć, a czy smutek zniknie, a czy będzie się mu lepiej oddychało, a co to znaczy energia, a gdzie mieszka dusza, a czy wierzę w reinkarnację, a czy zobaczę jego duszę, a dlaczego zajęłam się masażem, a jak to jest czytać czyjeś ciało…
Zanim przeszliśmy do samego masowania, odpowiadałam na jego pytania. Nie zadowalał się płytkimi odpowiedziami. Zmuszał do wyjścia poza standardowe wyjaśnienia. Tam, gdzie zabrakło mi odpowiedzi pytał: Jesteś pewna? Coś mi się wydaje, że wiesz… I trochę wiedziałam, a trochę nie. Kilka pytań zostało ze mną jeszcze na długo po naszym spotkaniu. A na kilka sam udzielił mi odpowiedzi…
Poruszyło mnie to chude, chłopięce ciało, które masowałam w czerwcowe przedpołudnie. Takie małe, a już pełne opowieści. Usłyszane przypadkiem słowa dorosłych, ostrymi zakończeniami podczepione w trzustce. Napięcie między rodzicami i wyprowadzka ojca zwinęły się na ramionach w kłębek. – Nie zostawiaj mnie – odbijało się od wewnętrznych ścian głębokiej studni w jego ściśniętych jelitach.
A mniej więcej połowie masażu mignął mi rąbek pomarańczowego materiału i uśmiechnięta, łagodna twarz tybetańskiego mnicha.
Kiedy wsunęłam moje ręce pod plecy chłopaka i zatrzymałam na kilkanaście sekund między łopatkami, poczułam jak łagodnie oddaje moim dłoniom swoje dziecięce troski. Westchnął. Wzruszył się. A ja razem z nim.
– Nauczysz mnie medytować? – zapytał po masażu.
– O! A dlaczego?
– Bo jak mnie masowałaś to widziałem takiego mnicha w pomarańczowym ubraniu. Powiedział mi, żeby Cię poprosić i że to mi pomoże.
– Aha… – uśmiechnęłam się. Teraz to ma sens…
– Też go widziałaś prawda? – przed spojrzeniem tego dzieciaka wiele nie mogło się ukryć.
– Chodź – wyciągnęłam do niego dłoń – pójdziemy popatrzeć trochę na chmury na niebie. Taki ładny mamy dzień…