– Wiesz, ale to było przyjemne! – powiedziała moja aktualna kursantka Gosia, kiedy wyszła z pokoju tuż po tym, jak skończyłam jej masować przód ciała. (Bo dziś ćwiczyliśmy brzuch, ręce, nogi, klatkę piersiową).- No coś takiego – zaśmiałam się. – Niedopuszczalne! Żeby masaż był przyjemny!
Nie, nie. To wcale nie jest zabawne. Nawet nie wiecie ile osób przychodzi do mnie na lomi i zanim zaczniemy, słyszę: „Boję się, że będzie bolało/bo ja nic nie czuję/nie mam kontaktu z ciałem/wstydzę się/mam złe wspomnienia z dotykiem/nawet nie liczę na to, że będzie fajnie.
Też taka byłam. Potrzebowałam pomocy, szukałam wszędzie, a jak już szłam na masaż to jak na skazanie, z desperacji, bo może właśnie to mi pomoże? I pomogło. Tylko ile ja się należałam z bólem, wstydem i zawiązaną na wszystkie supełki świata przyjemnością to wiem tylko ja i moje umęczone ówcześnie ciało.
Jakby odczuwanie przyjemności było czymś, za co spotka nas kara. Jakby leżenie tak po prostu, miało zwalić nam na głowy wszystkie plagi Egiptu.
Wczoraj kiedy ćwiczyłyśmy „na sucho”, czyli w ubraniach, pracę na stawach, ręce i nogi, Gosia powiedziała: – Ale się rozleniwiłam, teraz to mi się już nic nie chce.
Zrobiłyśmy przerwę na siku i wodę. Kręciłam się, kręciłam, aż wykręciłam myśl: – Ej, ale słowo rozleniwienie kojarzy się tak negatywnie, jakby teraz miało cię za nie spotkać coś niemiłego. A czy my nie jesteśmy po prostu zrelaksowane? I czy to czasem nie jest cholernie fajny stan?! Przecież nawet nauka czegoś nowego może być przyjemna 
.Kurde, w życiu może być przyjemnie i wcale nie od święta. Można przewalać się przez cały dzień z boku na bok jak kot na słońcu i odczuwać przyjemność tak bezczelnie i już!
Ale żeby sobie na to pozwolić, przeważnie najpierw trzeba odwiązać od siebie wszystkie: „Boję się/wstydzę się/nie powinnam/nie zasługuję… Na szczęście przyjemność jest w nas. Siedzi sobie ukryta w mięśniach i cierpliwie czeka. Bardzo często budzi ją dobry dotyk.
