Możliwe, że uczenie mam w DNA. Rodzice są nauczycielami. Nawet mój pradziadek wykładał matematykę na uniwersytecie w Odessie. Nauki ścisłe, historia, informatyka, nauczanie początkowe, z tego słynie mój klan. Więc chyba od każdego wzięłam sobie najlepsze i poszłam swoją drogą. Taką, w której nie ma podręczników, ocen, ani klas. W tej szkole liczy się człowiek, jego potencjał, marzenia, ale też różne strachy.
Dwa tygodnie temu po raz kolejny nauczyłam kogoś jak uczyć. Kiedy Anżelina przyjechała do mnie na kurs podstawowy była kompletnie innym człowiekiem. Obawy, wątpliwości, zdrowie, brak wiary w siebie – to byli nasi codzienni goście podczas kursu. Dała radę. A potem poszła praktykować to, czego się nasłuchała. Nie było łatwo. Na samym początku usłyszała różnego rodzaju „nie powinnaś”. Tam, gdzie potrzebne było wsparcie, pojawiły się blokady na drodze. I mogłam sobie gadać, wysyłać wiadomości, wkurzać się na te wszystkie „nie-powinności”, ale ziarna zwątpienia zostały głęboko zakorzenione.
Dwa lata później, Anżelina przyjechała do mnie na kurs nauczycielski. Kosztowało ją to ogrom stresu, choć jestem puchatym jednorożcem na łagodnych chmurkach edukacji, stres był. Bo ktoś, kiedyś powiedział o kilka zdań za dużo. Trzeba było zakopać krzywdy, popatrzeć na swoje dłonie, przyłożyć je do ciała w potrzebie i masować. Anżelina robi to naprawdę tak, jak ją nauczyłam. Choć ta nauka się nie kończy. Można być nauczycielem i ciągle odkrywać coś nowego w tej pracy. Opowiedziałam jej o pułapkach uczenia, że nie zawsze będzie wznosząco, ale warto. Bo gdzieś tam są nowi ludzie, którzy chcą się nauczyć masować właśnie od niej. Będą chcieli przyjechać do jej zakątka i zaczerpnąć z jej energii.
Uczenie nie jest łatwe. Nie ma dwóch takich samych kursów. Nie ma jednego schematu. Są wyzwania i rozwój. Ale w finale wygrywa się kolejną wyszkoloną osobę, która potem idzie do swojego świata i swoim masażem przynosi ulgę innym. Nie ma niczego piękniejszego w tej robocie niż raport od ucznia: „pomasowałam, człowiek zadowolony, boli go mniej”. Kochana idź i rób swoje! I pamiętaj, że jestem matka kwoka, która dziobnie każdego, kto choćby drobinki kurzu chciał rzucić na pisklacze skrzydełka
