Nauka kojarzy mi się głównie ze stresem i ocenami. Żeby cisnąć dalej, wyżej, bo się zostanie z tyłu. Co jakiś czas oddycham z ulgą i podskakuję z radości, że nie muszę być już w szkole, że to za mną i jakimś cudem nawet magistra zdobyłam, choć bardzo już nie chciałam.
Od kilku lat sama uczę i wiem, że można inaczej. Bez ocen, porównywania i spokojnie. Że można znaleźć drogę, nawet kiedy z przodu same chaszcze. Że można zobaczyć w drugim człowieku potencjał i cierpliwie wydobywać go na powierzchnię.
Moi uczniowie najczęściej mówią o mnie, że jestem cierpliwa i to ogromnie im pomaga. Nie ma we mnie irytacji, zmuszania, frustracji, fochów. To połowa prawdy, bo druga część jest taka, że często toczę z sobą wewnętrzne monologi, myślę jak to wszystko przekazać tak by ktoś się nie zniechęcił, by pozdejmował te wszystkie cegły oporu jakie wniósł na kurs, żeby uwierzył i poczuł, że się nadaje, że ma dotyk, którego potrzebuje gdzieś, ktoś. Jak nauczyć, nie narzucając reguł, zasad i swojego schematu?
Do każdego prowadzi inna mapa, ale w końcu znajduję drogę do tego, kto do mnie przychodzi. Czasem pierwszego dnia, a czasem dopiero trzeciego a czasem czwartego jak to miało miejsce dziś ;-). A piątego dnia nauki masażu lomi lomi nui każdy wymięka! No nie daje rady i w końcu wypuszcza z rąk krytyka wewnętrznego. A wtedy pojawia się luz i cień zadowolenia z samego siebie.
5 dni może zmienić nawet całe życie. Moje właśnie tak się wywróciło (a może powinnam napisać powstało) prawie 11 lat temu. Bo lomi lomi nui to więcej niż masaż i mam na to świadków 😉
Czy jest łatwo? Nie. Ale z dnia na dzień to trudne, robi się łatwiejsze.
