Uparłam się. Na szczęście, no, żeby szczęśliwą być. Tak więc moje podstawowe zasady brzmią:

– sram tęczami od godziny 6 rano, wcześniej wszyscy domownicy, którzy nastawiają budzik na 5.45, a powiedzieli, że na 5.55 są narażeni na atak metali ciężkich

– wykreślam z mojego słownika słowo „trudno, trudne, lub zajebiście trudno” – bo używam go zbyt często, a to się już robi naprawdę trudne, a przecież w tym trudnym jest też tyle lekkiego, tylko jakoś tak utarło się na pytanie: – Co słychać? Lepiej odpowiadać – No wiesz, fajnie, ale jednak… Jakby szczęście było na cenzuralnym.

– jem chipsy kiedy chcę i ile chcę i to nic, że przecież jestem fit

– nie tłumaczę się ze swojego życia, choć bardzo bardzo bym chciała, żeby wszyscy mnie lubili

– kilka razy dziennie słucham hitów muzycznych nastolatek i cholernie mi to wchodzi w mózg, a nawet się podoba (taka na przykład Natti Natasha – Instagram czy Shawn Mendes, Camila Cabello – Señorita)

– mam w pracy fajną szefową, no i w ogóle fajną pracę mam

– nawet jeśli szósty dzień umieram na ból głowy i jestem dość męcząca dla otoczenia, staram się zasnąć z poczuciem, że powiedziałam też dużo dobrych słów, bo mogę się jednak nie obudzić, a głupio znowu inkarnować tylko po to, żeby wszystkich przepraszać

– przejmuję się w zasadzie wszystkim i wszystkimi, którzy są dla mnie bliscy i to nic, że część z tych bliskich zostawia na mnie tysiące włosów każdego dnia (i jakoś paradoksalnie to daje mi szczęście na równi z siwymi włosami)

Ale przede wszystkim jestem uparta. Bo szczęście się robi, głównie w głowie. A żeby je zrobić trzeba wyrobić sobie w cholerę nowych guzików i dezaktywować te z bombami jądrowymi, które potrafią rozpieprzyć wszystko, co dobre w sekundę.

A tak naprawdę to wystarczy ubrać taką zajebistą czapeczkę jaką mam ja, zakręcić czerwonym wiatraczkiem trzy razy, okręcić się dookoła własnej osi pięć razy, podskoczyć, zjeść chipsa, otrzepać sól i już. Oto jest, szczęście!